Het was vrijdag 13 mei, 2022. Ik reed op de fiets en werd plotseling aangereden door iemand met een scootmobiel. Ik ben het bewustzijn een tijdje verloren en werd naar het ziekenhuis gebracht. Ik had een hersenschudding en kon zo’n twee weken niet meer naar mijn werk. En toen ik terug wilde keren, merkte ik al snel dat ik niet langer dan halve dagen kon werken. Ik barstte anders van de hoofdpijn. Dus maakte ik kortere dagen voor de rest van het jaar.
Een paar weken was ik ook nog een deel van mijn zicht kwijt aan een van mijn ogen. Ik kon er nog maar voor 10% mee zien. Maar dat was gelukkig tijdelijk. Ik ben naar het ziekenhuis gegaan en heb alles goed laten checken. En na een paar maanden was dat weer prima gelukkig.
Zo’n tien dagen voordat ik uit mijn bed kwam en me eindelijk realiseerde wat er nou precies was gebeurd, kwam er een vriendin bij me langs. Zij nam me mee naar de plek des onheils. En ze zei: “Oké, dus hier was jij en dit gebeurde er dus.” Maar ik was erg in de war. Want de politie was weliswaar ter plekke geweest, maar ik had nooit papieren van ze ontvangen of zoiets. Dus ik wist eigenlijk totaal niet wat er gebeurd was. Dus toen heb ik zelf maar de politie gebeld. Die zeiden dat ze helemaal geen rapport van het ongeluk hadden. Wel gaven ze me de naam en het telefoonnummer van de vrouw die het ongeluk had veroorzaakt.
Verzekeringsmaatschappij
Dus belde ik haar toen maar. Ik zei: “Zullen we naar de plek van het ongeval gaan? Want mijn fiets is kapot, mij kleren zijn stuk en ik heb eigenlijk helemaal geen idee wat uw verwondingen waren. Misschien heeft u ook schade.”
Ik dacht eigenlijk dat we daar dan een formulier konden invullen. Een beetje zoals bij een auto-ongeluk. Dus ik zei: “Laten we daar heen gaan en elkaar ontmoeten. Dan kunnen we het hebben over wat er nou precies is gebeurd.” Maar de dag dat ik haar zou ontmoeten, belde ze me op om te zeggen dat ze niet kon komen. Ze had een fysieke beperking. Misschien zelfs ook wel een mentale beperking, maar dat weet ik niet zeker.
Ik zei: “Oké, geef me dan de naam van je verzekeringsmaatschappij. Dan bel ik mijn verzekeringsmaatschappij wel en dan zoeken ze het samen wel uit.” Maar ze deed heel moeilijk en ze wilde me geen enkele informatie geven. Het heeft denk ik wel twee weken geduurd voordat ze me de gegevens op de kentekenplaat van haar scootmobiel gaf. Ze vertelde me dat deze van Welzorg was. En dus belde ik Welzorg en legde hen uit: “Ik moet de verzekeringsmaatschappij hebben van deze scootmobiel want dat wil mijn verzekeringsmaatschappij weten.”
Privacy
Mijn verzekeringsmaatschappij wilde me maar al te graag helpen. Maar het was niet mijn schuld dus moest ik bij die andere verzekeringsmaatschappij zijn. Maar ik kreeg die naam dus maar niet. En Welzorg wilde het dossier van deze dame ook maar niet openen vanwege privacy. Dus ik denk dat ik wel vijf weken van het kastje naar de muur werd gestuurd door een mevrouw van Welzorg terwijl ik maar bleef vragen: “Vertel me nou wie die verzekeringsmaatschappij is.” En zij bleef maar zeggen: “Nee, ik kan u deze informatie niet geven want ik moet mensen met een beperking beschermen.”
Ik zei: “Sorry, maar het enige dat ik maar van u wil weten is de naam van een verzekeringsmaatschappij. Mijn fiets is kapot en ik heb zo mijn kosten. Ik ga regelmatig naar de dokter. Ik kan niet naar mijn werk. En ik weet zo langzamerhand niet meer wat ik moet doen.” Ik werd heel erg gefrustreerd door dit alles. Eigenlijk niet zozeer meer door het ongeluk zelf maar meer door de hele nasleep ervan en hoe ik daar niets maar dan ook niets aan kon doen.
Eindelijk
Kort daarna had ik toen een keer contact met een vrouw die ik kende via een moeder van school. Zij was notaris. En ik kom oorspronkelijk niet uit Nederland dus ik wist weinig van de processen en zo. En ik zei haar: “Ik weet niet meer wat ik moet doen. Wie kan me helpen?” Ze zei toen tegen mij: “Ik denk dat dit is waar je moet zijn.” En toen gaf ze me de naam van Brandmeester Letselschade.
Die zelfde middag nog belde Lianne van Brandmeester me al. Ik denk dat het een vrijdag of een donderdag was. Ergens in de eerste of tweede week van juli. En ze zei me: “Ik voel heel erg met je mee over wat je allemaal hebt doorgemaakt. Maar dit is nou precies wat wij doen. Ik kan je helpen.” Die woorden echoden nog heel lang door mijn hoofd. Ik dacht: eindelijk!
En de volgende maandag – ze vertelde me precies wat ik naar haar op moest sturen – kreeg ik een e-mail van haar: “Dit is de verzekeringsmaatschappij. Ze hebben de schuld erkend. En ja, ze zullen betalen voor de kosten.”
Kosten
Ik was zo tevreden met de hulp van Lianne. Ik bedoel: ik had geen enkel idee wat toegestaan was of waar ik om kon vragen. Stel dat ik dit allemaal zelf had gedaan. Dan had de verzekeringsmaatschappij waarschijnlijk hooguit mijn fiets laten maken. Wat ik me niet realiseerde was dat ik geen boodschappen meer kon doen, dat ik lang geen auto kon rijden. Dus er moesten ook mensen komen om mijn huis schoon te maken. Lianne liet me realiseren dat dit ook allemaal kosten zijn die ik terug kon krijgen. Kortom, zij had die kennis in huis die ik allemaal niet had. En ja, zij heeft er voor gezorgd dat alles heel netjes werd afgehandeld.
Ik ben inmiddels weer volledig hersteld van alles. Wat me heel veel goed heeft gedaan is de zomervakantie daarna. Want dan hoefde ik niet naar het werk en dan had ik geen stress. En daardoor voelde ik me al snel beter. Maar ik was nog wel bang in het verkeer. In het bijzonder van voertuigen of bewegingen aan mijn rechterkant. Van die kant was ik aangereden.
Een collega heeft me toen aangeraden om hiervoor in therapie te gaan bij een psycholoog. Ik consulteerde Lianne daarover en die vond dat ook een goed idee. Dus tot januari heb ik toen EMDR-therapie gehad. Dit heeft me geholpen om over het trauma heen te komen. De angst is nu verdwenen. Lianne zei me ook: “Als er iets van een eigen bijdrage is of andere kosten, laat me dat dan ook weten.”
Fietshelm
Dus voortdurend herinnerde Lianne me eraan om kosten die ik had aan haar door te geven. Eerst checkte ze dit heel regelmatig en later nog ongeveer eens in de twee weken. En altijd vroeg ze dan: “Hoe gaat het met je? Ga je nog naar therapie?” Gewoon om te controleren of er misschien nog iets was.
De vrouw op de scootmobiel had dus een fout gemaakt. En lange tijd was mijn angst nog: zoveel mensen maken een fout in het verkeer. Elk foutje dat iemand maakt in het verkeer kan wel tot een ongeluk leiden. Daardoor was ik een tijdje heel erg bang als ik met mijn gezin was of met mijn kinderen. Ik draag nu ook een fietshelm. En als ik met mijn kinderen ga fietsen, dan moeten zij er ook een op. Anders ben ik te nerveus. Je valt maar één keer van je fiets zonder een fietshelm.
Ik heb Lianne daarna nog een keer uitgebreid bedankt. Want haar eerste woorden “Dat is nou precies wat we doen. Ik kan je helpen.” maakten het hele verschil voor mij.
