Soms krijg je als letselschaderegelaar allerlei foto’s van verwondingen toegezonden die iemand heeft opgelopen bij een verkeers- of arbeidsongeval. De ene keer is dat een foto van een sneetje in een vinger of een foto van een kneuzing. Dan weer een foto van een forse beenwond. Maar soms ook erger.
Na meer dan 25 jaar in het letselschadevak moet ik zeggen dat ik er over het algemeen goed mee om kan gaan. Het blijft echter bijzonder dat iemand die mij nog maar net heeft ingeschakeld als belangenbehartiger mij zomaar dit soort foto’s toestuurt. Of persoonlijke dingen met mij deelt terwijl zij mij nog maar net kennen. Voor mij is dat heel fijn. Klaarblijkelijk vertrouwen de slachtoffers me genoeg om dit soort dingen met mij te delen. En ik moet zeggen dat ik zelf ook wel persoonlijke dingen van mezelf deel met de slachtoffers.
De slachtoffers vertrouwen erop dat wij er goed mee omgaan. En daar mogen ze ook vanuit gaan want wij zijn wel een kantoor met het Nationaal Keurmerk Letselschade. De foto’s met verwondingen stuur ik eigenlijk alleen naar mijn medisch adviseur of aan de medisch adviseur van de verzekeraar van de tegenpartij. Zo krijgen zij een goed beeld van het opgelopen letsel en - soms ook - de impact van een ongeval.
Natuurlijk laten dit soort persoonlijke foto’s mij niet koud. Ik ben tenslotte ook maar een mens. Vooral wanneer het gaat om ernstige verwondingen of bij ongevallen met kleine kinderen.
Wat ik soms wel jammer vind, is dat de behandelaar van een verzekeraar dit soort foto’s niet te zien krijgen vanwege privacy-overwegingen. Want soms vertelt een foto duidelijker dan 1000 woorden wat de impact van een ongeval voor een slachtoffer is
