Eerder schreef Bert in zijn blog over zijn winterdip. Terwijl ik naar buiten kijk moet ik hem gelijk geven. Ook ik word niet echt vrolijk van die grijze luchten. Maar gelukkig schijnt in het najaar ook met regelmaat de zon dus echt neerslachtig ben ik niet. Wat mij de laatste tijd wel opvalt, is dat ik vaker mensen aan de lijn krijg die nogal boos zijn op hun psychiater. Mijn buurman werkt in de psychiatrie en ik heb hem weleens - uiteraard volledig geanonimiseerd - gevraagd hoe het toch kan dat de jaargetijden zo van invloed lijken te zijn op de gesteldheid van patiënten in de GGZ. Bewijzen kon hij het niet maar hij gaf direct aan dat het klopt. Wanneer de blaadjes komen en gaan, roert er zich iets in de gedachten van deze patiënten. “Ik krijg een verkeerde diagnose!” Of: “Ik krijg medicijnen die ik niet wil omdat ze vinden dat ik gek ben. Maar dat ben ik helemaal niet!”
Ook andere patiënten nemen met enige regelmaat contact met ons op met een verwijt richting een arts of zorginstelling. Het lijkt wel alsof er niets goed kan gaan in de zorg. En men verwacht al snel een schadevergoeding te kunnen krijgen omdat de arts in de ogen van de patiënt een fout heeft gemaakt. Overigens hebben die medische fouten niet altijd nadelige gevolgen. Zo sprak ik eens iemand die van de specialist het vreselijke bericht kreeg dat ze uitbehandeld was. Niet lang daarna bleek de arts het gelukkig bij het verkeerde eind te hebben en werd mevrouw genezen verklaard. Goed nieuws. Ja, dat wel. Maar de arts had toch een fout gemaakt? En dan had ze toch recht op een schadevergoeding?
Zo gemakkelijk is het vaak niet wanneer het gaat om medisch handelen. Helaas draagt elke ingreep of behandeling een risico met zich mee. Er kan een infectie ontstaan of er wordt een zenuw geraakt. Dat kan grote gevolgen hebben voor de patiënt. Voor een dergelijke complicatie is een ziekenhuis echter niet aansprakelijk. Zoals een aansprakelijkheidsverzekeraar het vaak zo mooi omschrijft: “Er is wel iets fout gegaan maar niet fout gedaan.”
Maar hoe zit het dan wel? Een ziekenhuis of arts is schadeplichtig op het moment dat aangetoond kan worden dat er verwijtbaar onzorgvuldig is gehandeld én er als gevolg van dat handelen schade is ontstaan. Als patiënt zul je moeten bewijzen dat de arts niet gehandeld heeft volgens de geldende professionele standaard. Dat is niet makkelijk. Ook niet voor mij als letselschadejurist. Voordat wij een dergelijke zaak in behandeling kunnen nemen, moeten we dan ook eerst een haalbaarheidsonderzoek door een van onze medisch adviseurs laten uitvoeren. Dat betekent dat de adviseur het volledige medisch dossier moet bestuderen om te beoordelen of de arts daadwerkelijk een fout heeft gemaakt. En ja, zo’n onderzoek neemt tijd in beslag en kost geld. Vandaar dat de adviseurs kosten bij de patiënt in rekening brengen.
En dan gebeurt er soms iets raars. Dan is de patiënt opeens niet meer boos op de arts maar op mij. Want waarom moeten zij betalen voor die beoordeling? Belachelijk! Dat kunnen wij als belangenbehartiger toch wel zelf aan de medisch adviseur betalen? Nou, dat kan dus niet. Natuurlijk snap ik ook wel dat niet iedereen de financiële mogelijkheden heeft om een dergelijk onderzoek te bekostigen. In zo’n situatie wijs ik mensen op de mogelijkheid om een klacht neer te leggen bij de Ombudsfunctionaris van het ziekenhuis of bij een Medisch Tuchtcollege. Dan sluiten we het gesprek vaak toch positief af en dat komt mijn humeur ook ten goede.
