Mijn blog met stemadvies kon nog net. Boeren is geen link. Want die blog kon net niet. Die heb je dus niet kunnen lezen. Jammer want ik had zoveel mooie alliteraties gemaakt. Deze week had ik mij uit willen leven over lentekriebels. Heb ik maar niet gedaan. Seks is net als politiek een heikel onderwerp. Zeker met die rechtse rukkers. En voor je het weet krijg ik bedreigingen en mist mijn werkgever klanten. Om mijn schoondochter die wel humor heeft nog maar eens te citeren:
“Dat wil je niet. Nee, dat gun je niemand!”
Dassen had Youp al geschreven. Dat was dus vanwege zelfcensuur een burcht te ver. Tja, dan maar iets over de aansprakelijkstelling voor mijn vrouw. Ik moest haar hond uitlaten. Storm heet hij en de puppy is inmiddels een half jaar, 25 kg zwaar en zijn naam waar. Dus moet dat beest af en toe los. Kan hij lekker rennen en wat energie kwijt. Nadat ik hem op een daarvoor geschikte plek had losgemaakt, rende hij als een gek door het weiland. Over het pad naar de andere kant, weer terug en zo maar door. Laat maar even lekker gaan, dacht ik. In de wijde omtrek geen andere mensen of honden. En al dagdromend liep ik verder. Toen er opeens op volle snelheid 25 kg hond in mijn knieholtes liep.
Ik smakte achterover. Een heftige pijn schoot door mijn rechterarm. De hond kwam op zijn buik naar mij toe kruipen. Net zoals ik geschrokken. Mijn elleboog deed zeer en toen ik voorzichtig overeind kwam, zag ik het bloed van mijn hand afdruipen. Een paar flinke schaafplekken. Ik heb waarschijnlijk nog wel iets gezegd wat gecensureerd zou moeten worden. Maar dat kan ik me eigenlijk niet herinneren.
Ook de laatste tetanusspuit kon ik me niet herinneren. En aangezien ik op een vieze weg was gevallen en de verwondingen er ook niet heel fraai uitzagen, toch maar even bij de huisarts langs. Mijn vrouw was begripvol maar schoof alle aansprakelijkheid terzijde. Het was vooral een eigenschuldverweer. Ook werd door haar betoogd dat ik medebezitter van het dier was. “Het is toch ook jouw hond?” Dat klopt eigenlijk. Dus vond ik haar toch wel voor 50% aansprakelijk voor mijn letsel en de daaruit voortvloeiende schade.
En dat is minder raar dan je denkt. In een geruchtmakend arrest heeft de Hoge Raad in 2010 bepaald dat een vrouw haar echtgenoot als mede-eigenaar van de woning aansprakelijk kon stellen toen zij een dwarslaesie opliep. Ze lag in een hangmat die bevestigd was aan een pilaar van de woning. Die viel om en over haar heen. Google maar eens hangmatarrest: ECLI:NL:HR:2010:BM6095. Maar natuurlijk weet ik ook dat de Hoge Raad in 2016 heeft bepaald dat de eigenaar van een dier de mede-eigenaar niet meer aansprakelijk kan stellen voor schade die door dat dier bij hem is veroorzaakt. Maar dat arrest - ECLI:NL:HR:2016:12, heel origineel Hangmat 2 geheten - kent mijn vrouw niet. Ik heb er geen gebruik van gemaakt. Zowel bij mijn vrouw als bij onze verzekeraar was dat toch kansloos geweest.
Uiteindelijk bleek het letsel ook nogal mee te vallen. Zoals wel vaker was het toch vooral mijn ego dat weer een flinke deuk had opgelopen. Net als die keer dat ik wilde tanken, mijn evenwicht verloor en een dikke 200 kilo motorfiets op me had liggen. In de beschermde omgeving van mijn helm zag niemand mijn zelfmedelijden. Hulp was echter nabij en er werd niet gelachen. Misschien dachten ze wel: wat doet zo’n klein grijs mannetje dan ook met zo’n grote motor? Dat denk ik zelf ook nog weleens als ik weer een zaak van een motorrijder met ernstig letsel mag behandelen.
Maar ja, daar heb ik al vaker over geschreven. En al die andere dingen waar ik deze week over had willen schrijven, vielen onder de censuur. Was het leven maar simpel! Ooit wilde ik een t-shirt kopen. De tekst op dat t-shirt sprak mij wel aan. Maar ik heb het toch niet gekocht. Waarschijnlijk heeft mijn vrouw het me sterk ontraden. Of kwam ik zelf tot een bepaald inzicht. Dat het leven toch niet zo simpel is. Helaas. Ik moest er nu weer aan denken. Met bijpassende beelden van een schuimkraag, vrouwelijk schoon en mijn favoriete vervoermiddel: I’m a simple man. BEER BOOPS BIKES.
