Eén van mijn helden is niet meer. Wim de Bie. Op 27 maart 2023 is hij overleden. Hoeveel jongeren heb ik niet lastig gevallen met filmpjes van Koot en Bie? Mijn zoon en schoondochter. Collega’s in opleiding, de stagiaires en een ieder die ik de moeite waard vond om iets van cultuur bij te brengen. Tot vervelens toe. Maar het was ook altijd zo schokkend om vast te stellen dat er jongeren waren die nog nooit van hen hadden gehoord. Dus was er altijd wel een aanleiding om een fragment te delen:
Bonbons? De vieze man! “Dus dat ’t nat wordt en zoet. In mijn mond. Dat wil ik.”
Een zwerver? Dirk! “Van Kooten! Kom effe een pilsje drinken!”
Lente? De Duitse leraar!“Een schaamteloos jaargetijde. Dat je zomaar in die kelken kijkt.”
Kerst? Moeder en zoon Van Putten! “Ja moeder, heel gezellig. Ieder jaar weer.”
Wim is weg. Dat zei Youp in zijn column van 1 april. Maar dat was geen grap. Ik las dat Wim ooit in een sketch het jaar van zijn overlijden had genoemd. Een soort macabere voorspelling.
Mijn overlijden staat gepland voor 2059. Dat meld ik alvast vast. Heb ik nog even tijd om mijn macabere gedachten met jou te delen. Maar dan niet meer voor Pals. Want daar werk ik dan al 36 jaar niet meer. Dit is overigens voorlopig ook mijn laatste blog. Twee jaar geleden werd mij gevraagd om content aan te leveren voor de website en sociale media. Ten behoeve van Pals Letselschade. En dat heb ik met veel plezier gedaan. Ruim 100 heb ik er geschreven.
Na twee jaar wekelijks een blog te hebben geschreven, maak ik even pas op de plaats. Het verscheiden van een grote naam heeft mij geraakt. Weer geconfronteerd met mijn eigen sterfelijkheid. Daar moet ik even van bekomen. En er is natuurlijk meer. Maar dat is voor later.
Ik ga even een pauze inlassen. Is ook beter voor mijn bloeddruk. Want ik blijf mijn werk natuurlijk gewoon doen. En dat werk kost soms al genoeg. Want wat zijn die verzekeraars nog vaak traag en onredelijk. Wat duurt het toch allemaal lang. En wat is er nog veel strijd te leveren. De slachtoffers van verkeersongevallen, bedrijfsongevallen en andere ellende help ik nog steeds graag. Nog wel een jaar of vier. Tot aan mijn pensioen. Een fenomeen dat mij tot voor kort nog zover weg leek. En nu kijk ik het monster in de bek.
Ooit kreeg ik een mooi cadeau. Het was in de tijd dat ik nog helemaal niet met mijn pensioen bezig was. Onze zoon was nog niet eens geboren. Het zal dus op of omstreeks mijn verjaardag op 12 december 1993 zijn geweest dat ik van Bert Pals het boek ‘Ons kent ons, De types van Van Kooten en De Bie’ kreeg. Er zat een kaartje in met een door Pals handgeschreven tekst. Heel persoonlijk. Dat heb ik natuurlijk bewaard. De tekst op dat kaartje deel ik graag nog even met je:
Jemig de Pemig,
Nu hebben ze toch het type van de alleen werkende, oudere jongere, ongehuwde, jarige, aanstaande vader vergeten!
Gefeliciteerd door De Koos Koets fanclub van de Gereformeerde Junkenbond, afd. Paterswolde.
Een generatie later kreeg ik van zoon en schoondochter op mijn verjaardag de ‘Koot & Bie Encyclopedie’. Een cirkel is rond. En die blogs. Ach…
Zoals Goethe heeft gezegd: “Ich bin zu alt um nur zu spielen, zu jung um ohne Wunsch zu sein.”
