Blogs

Het was me nog niet eerder gebeurd. Dat ik iets wilde schrijven en het idee kreeg dat het onderwerp al eerder voorbij gekomen was. Het betrof sowieso een terugkerende ergernis. Maar nu had ik een soort déjà vu. Die situatie had ik al eerder beschreven toch? En opeens wist ik het weer. Verzekeraar A. en de heer B. had ik al eens eerder ten tonele gevoerd. Toen had ik de blog Ergernis willen noemen. Maar ik was vanwege de A en de B en het moeizame beloop tot een conclusie gekomen: geen abc’tje. Dus dat werd de blog ABC. Nu echter (nog) meer ergernis.

Na de zomer van 2022 veranderde mijn dagelijks leven ineens enorm. Mijn vriend en ik gingen samenwonen in een mooi appartement en ik mocht starten met mijn nieuwe baan als Jurist Intake. Als je op jezelf gaat wonen, moeten er veel dingen geregeld worden. Zo liepen wij tegen de vraag aan: moeten we ook een aansprakelijkheidsverzekering afsluiten? Is dat echt nodig? We zijn toch heel voorzichtig? We gingen eens opzoeken hoeveel we er per maand aan kwijt zouden zijn. En omdat dat best meeviel, besloten we er toch maar een af te sluiten.

Er zijn van die terugkerende verplichtingen die ik maar uit blijf stellen. Ik heb er geen zin in of zie er tegenop. Of ik overtuig mezelf van het feit dat er andere prioriteiten zijn. Meestal gaat het om een combinatie van deze factoren waardoor ik sommige dossiers te lang laat liggen. Waardoor ik mijn jaarlijkse belastingaangifte meestal pas in de laatste week verzend. En die maakt dat ik de jaarlijkse financiële verantwoording als curatoren van onze zorgdochter pas ga opstellen na ontvangst van de herinnering.

“Mag ik een collega spreken?”, vroeg de mevrouw waarvan ik de naam niet had verstaan. “Welke collega wilt u spreken?” Dat leek haar niet uit te maken. Ze kon mij geen naam geven. “Kunt u het dan niet gewoon met mij bespreken?” Nee, haar advocaat had geadviseerd om naar een collega te vragen.

Misschien kwam het door storm Eunice. Ze had me wakker gehouden en pas na een uur of drie ’s nachts met rust gelaten. Misschien kwam het door de zaterdagmorgenklusjes. Of ik even het oud papier van de buren bij de weg wilde zetten. Zij waren op wintersport. Tuurlijk doe ik dat. Het waren nogal wat lege dozen die ik in de koude motregen zo probeerde op te stellen dat ze niet zouden wegwaaien. Misschien kwam het door de vakkenvullers die steeds op de plaatsen stonden waar ik mijn boodschappen wilde pakken. En er na een omweg nog steeds stonden. Misschien kwam het door de bejaarden die in de weg liepen. (Hoe lang kun je er in hemelsnaam over doen om een komkommer uit te zoeken?) Maar ik begon de zaterdag dus chagrijnig.